...

widoczki z okna w pokoju Gaby

______________________________________

Przemyśleń na temat biedy ciąg dalszy.

Kiedy tak myślę o tym, co widziałam, zdaję sobie sprawę, że to zupełnie do mnie nie dochodzi - świadomość, że tak naprawdę można żyć. To jest potrzebne, taka amortyzacja ochrania przed wstrząsem.

Mi ciężko przyjąć do wiadomości, że tak się da, ale dla tych ludzi jest to ich normalność i codzienność. Żyją w ten sposób często od pokoleń i może nie wyobrażają sobie, że można inaczej - tak jak ja nie potrafiłabym żyć tak, jak oni.

Zanim zaczęliśmy rozdawać prezenty, dzieci miały nam pokazać co przygotowały na Dzień Niepodległości. Trzymały w rękach flagi, niektóre były przebrane za Gandhiego albo Jawaharlala Nehru, a w ich przedstawieniach często padał okrzyk "Jai Hind!". To niesamowite. Potrafią kochać kraj, który nic im nie dał.

A może wcale go nie kochają..? Może to tylko pozory; ładna szata graficzna pod którą nic się nie kryje..?

*

A teraz coś z innej beczki, jak to fajnie jest burzyć stereotypy:)

Na tym orientation camp w niedzielę jedną z 'zabaw' było opowiedzenie czegoś zaskakującego o swoim kraju, czegoś, o czym nie każdy wie. Podczas czekania na swoją kolej zastanawiałam się intensywnie co takiego można powiedzieć o Polsce. Wtedy przypomniałam sobie moje przywitanie z jednym z exchange students, Oliverem z Francji.

- So, Mahjanna, where are u from?

- Poland.

- Oh, Poland... You like vodka?

Tak więc oto co powiedziałam, i za co zostałam nagrodzona brawami: nie każdy Polak jest pijakiem i katolikiem, na przykład ja jestem buddystką i nie piję wcale:)

*

Wczoraj spotkałam się z Gabrielą z Meksyku, która dopiero co przyjechała, i będzie mieszkać z rodziną Yasha. Wcześniej dużo rozmawiałyśmy na facebooku, więc miałam poczucie, że ją znam.

Kupiła mi zegarek i mnóóóóstwo pysznych meksykańskich słodyczy! Ja dam jej cukierki z ciuciu.

Siedziałyśmy u niej jakieś dwie godziny, ona uczyła mnie hiszpańskiego, i pokazała mi świetną stronę do nauki języków. Spędziłyśmy na niej sporo czasu ucząc się razem hindi. Podaję adres , bo naprawdę jest przydatna: www.livemocha.com

Potem zjadłyśmy lunch i pojechałyśmy do kina. Tak, znowu:) tym razem niestety nie miałam koło siebie tłumacza w postaci Yasha, ale i tak film mi się podobał.

Jutro jedziemy razem na rozpoczęcie roku w collegu, nie mogę się doczekać!

*

Na koniec trochę o moich uczuciach po tych 11 dniach spędzonych tutaj..

Szczerze mówiąc, nie tęsknię (na to pewnie jeszcze nadejdzie czas), i jestem bardzo bardzo szczęśliwa. Wszystko jest tutaj takie moje, nie wiem jak to wyrazić, ale ludzie są do mnie naprawdę bardzo podobni. Tacy nieogarnięci jak Marianna haha.

Poza tym, w Polsce moje zainteresowania były odrzucane, były śmiesznodziwne. Ciężko było nie jeść mięsa, to wieczne przeszukiwanie składu każdego jogurtu i opakowania żelek... Tutaj gdy mówię, że uwielbiam Ranbira Kapoora spotykam się ze zrozumieniem, w przerwie na reklamy w telewizji lecą bollywoodzkie teledyski, całą rodziną siadamy i oglądamy "Tu Jaane Hai", a na każdym najmniejszym opakowaniu tutejszego jogurtu jest znaczek zapewniający, że jest on 100% wegetariański.

Naprawdę, często się dziwię, że tak idealnie trafiłam.